Sefiye Burma Röportajı
1942 yılı Trabzon Vakfıkebir Mısırlı Köyü doğumluyum.
Ankara - Ankara Hastanesinde 1975 yılında çalışmaya başladım. Güven Hastanesi sahipleri olan Ahmet Küçükel ile beraber tayin olup gelen cerrahi doktorumuz ile çalışmaya başladım. Ankara Hastanesi’nde beni bir süre bi iki ay kadar takip etmiş Ahmet Küçükel. Daha sonra beni yanına çağırarak Sefiye Hanım bizim bir özel hastanemiz var, bizimle çalışmak ister misin, çalışma stilini ben çok beğendim. Eşim Doktor Aysun Küçükel’e anlattım. Sizinle görüşmek istiyor” dedi. İki saat iş yerimden izin aldım. Ayrancı Özel Güven Hastanesi’ne geldim. Geldiğimde Doktor Aysun Hanım beni karşıladı, beraber odasında oturduk. Bir süre onunla sohbet şeklinde konuşmalar yaptık. Konuşmaların ardından bana dört katlı olan hastaneyi giriş kattan başlayarak en üst kata kadar gezdirdi ve her şeyi anlattı. Ama ben özel hastanelerde çalışmayı bilmediğimi söyledim. Sıkıştığın yerde benim bileceğim bir şey ise bana soracaksın dedi. Hastanemizde birkaç eski hemşiremiz daha vardı. Onlara sorabilirsin hiç çekinmeden, burası senin evin gibi dedi ve burada çalışmanı devam etmeni istiyoruz bizimle dedi. Ben de bir süre gözlemlemek istedim ailem ile birlikte yapabilecek miyim görmek istedim. Bir hafta sonra hastaneden yıllık iznimi alarak buraya gelip çalıştım. Bir ay kadar sonra Doktor Ahmet Küçükel bana 3 ay süre ile heyet raporu almış. 3 ay kadar daha devam ettikten sonra Devlet’in 15 yılı dolduran kadınlar için emeklilik hakkı vardı, ondan yararlanarak Devlet Hastanesi’nden istifa ettim emekli oldum. 1980 yılının dördüncü ayından itibaren Ankara Güven Hastanesi’nde çalışmaya başladım küçücük bir yer evimiz gibi.
Burada çalışmaya devam edeceğim dediğim zaman Aysun Hanım’da Ahmet Bey’ de hakikaten gözleri dolarak bizi kabul ettin, geldin diye çok sevinmişlerdi. Çalışmaya başladığım da üç kata birden bakıyordum. Gece bir hemşiremiz vardı, gündüz bazen iki bazen üç bazen ise tek hemşire olarak çalışırdık.
Doktor Aysun Hanım anestezi verirdi onun dışında boş zamanlarında gelip bizi desteklerdi. Hemşire gibi katlarda serum takardı, hastaların tansiyonuna bakardı, hasta takibi yapardı. Eskiden çok fazla elemanımız yoktu. Hasta bakıcılarımıza bazen şu serum bittiyse bak, değiştir dediğimiz zamanlar oluyordu. Çünkü personel yoktu onları da yetiştiriyorduk o konularda. Aşağı yukarı beş altı yılım böyle geçti burada sonrasında personelimizi çoğaltmaya başladık hemşireler gelmeye başladı derken ben bu çalışma süresi içinde burada çalışmaya başladığımın bir yıl sonrasından itibaren başhemşire yoksa yerine bakıyordum. Aysun Hanım bir yere giderse imza kaşesini bana bırakıp giderdi, kimselere vermemek üzere. O işlerini de ben üstleniyordum. Bana güvenirdi, benim de ona saygım sonsuzdu. Benim hem ablam, hem birimde doktorum, işverenim hem de bir kardeşim gibiydi. Yıllarımız bu şekilde gitti.
Bir gün bir hastanın anestezisine girdi, hastayı da hiç unutmuyorum. Beş kişilik bir odamız vardı A4 Biriminde narkozunu Hocam verdi. Eskiden kelebek set yoktu. İğneler ile normal serum setinin ucundaki iğneler ile girerdik hastaların damarlarına çıkarırdık, kolu şişerdi çok sıkıntı çekerdik.
Ben hasta ameliyattan çıktıktan sonra kolu şişti. Tabii hasta anestezinin etkisinde ve durmuyor. Bunu nasıl yapmalıyım ki sürekli çıkmasın diye düşündüm ve elinin altına serum kutularından destek yaptım. Gazlı beze sardım hastanın da eli ezilmesi diye biraz da fazla sardım. Kontrol ettim hasta kolunu yaptığım sistem ile birlikte hareket ettiriyor ve damar yolundan da iğne çıkmıyor ve eli de şişmiyor tekrar. Aysun Hanım da hastasına narkoz verdiği için sonrasında çıkıp kontrol ederdi, nasıl durumu diye. Çıktığında odaya geçtiğini görmedim. Ben başka bir odadaydım. Hemşire hanım diye seslendi efendim Abla diye cevap verdim. Bir gelir misiniz dedi, tabii dedim ve gittim. Hastanın elini tutarak bunu kim yaptı diye sordu. Ben yaptım dedim. Sana teşekkür ediyorum bu hastayı bu şekilde koruyup kolladığın için ama kızım bak ben bu flasterleri para verip alıyorum. Bunları hep itina ile açıp kullanacağız bu kadar fazla değil dedi. Sana tekrar teşekkür ediyorum dedi ama hırslandı haklı olarak. Ben Devlet Hastanesi mantığı ile düşünüp öyle bir hata yaptım, mühim olan durumu tespit etmek gibi düşündüm. Birlikte ben hastanın elini tuttum. Aysun Hanım ile hastanın elinden fazla olan malzemeyi geri söktük, makaraya geri sardık. Ben de kendisine teşekkür ettim hem bana kızması hem de beni uyarması için. Ben eski çalıştığım yerden geldiğim gibi çalışıyordum bunu fark edememiştim. Aradan birkaç saat geçtikten sonra beni odasına çağırdı. Safiye Hanım gel sana bir kahve içireyim dedi. Bunu hiç unutmam daha burada bir senelik elemanım. Sana tekrar teşekkür ediyorum dedi. Benim seni uyara nedenimi sakın yanlış anlama, bu kadar israf edersek biz zaten çok fazla kazanmıyoruz. Buradan kar edemeyiz bu sebeple seni uyardım bana kızmadın değil mi diye sordu. Hayır Abla sana teşekkür ediyorum ve minnet duyuyorum dedim böyle bir mazim geçti Aysun Hanım ile beraber. Ondan sonrasında gece özel hastalarımız oluyordu, ameliyat olan hastaların yanında kalırdım. Sabah 07.00’ de gelir 15.00’e kadar çalışırdım. Sonra hastayı teslim alır ertesi sabaha kadar uyumazdık. Çünkü hasta ameliyatlı kanaması olabilir, göremeyebilirdik. Bu sebeple hastayı beklerdik.
Rahmetlik Aysun Hanım ile beraber bu şekilde uzun yıllarımız geçti birlikte. Bazen kızar bazen bağırdı. Elinin üzeri ile kızar avucunun içi ile toparlardı. İki dakika sonra çağırırdı. Nasılsın yavrum iyi misin öğrendin mi bu işi, oldu mu gibi sözlerle seni okşar severdi. Arkasında dururdu. Hırçınlık yapıp bu olmadı ben senin gibi nice eleman bulurum gibi sözler hiçbir zaman ağzından çıkmazdı.
Ahmet Hoca birine kızardı ertesi gün Aysun Hoca onu bir yerden öğrenir gelirdi hemen o personeli çağırırdı. Küçük zarfları vardı Aysun Hocanın onun içine bir miktar koyardı, bununla akşam eve giderken çocuklarına meyve al derdi. Sen Ahmet’ e bakma üzülme derdi. Böyle iyi bir insandı. Böyle anaç bir insan, malı, mülkü, yeri idare etmek çok kolay değil. Ama biz 10 kişiyken 20 kişi olduk derken 70 kişi olduk o küçük binada sonra büyüdük. Daha sonra Aysun Hanım rahatsızlandı, gelemezse arardı “Safo seni şoför getirsin bana bir kokteyl yap” derdi. Bir serum takardım onu orada bırakır gelirdim çünkü hastane yoğundu. O serumunu kendi çekerdi, bir iki saat sonra gelirdi. İyiyim rahatladım derdi.
Herkesi motive ederdi, bir damla su akıyorsa bir yerden bil ki Aysun Hanım’ın sesidir. Bu elemanlar ne yapıyor, burayı neden görmüyorlar, buna para veriyoruz, buradan ekmek yiyoruz gibi taşkınlıkları vardı ama hep haklı yönde. Sonra orayı takip ederdi, acaba yapıldı mı yapılmadı mı, gelirdi bakardı ki yapılmış. Teşekkür ederim çocuklar yapmışsınız orayı der giderdi.
Biri hasta olsa çağırır, bir ihtiyacın var mı diye hep sorardı. Onun ne yaptığını o konuda kimse bilmezdi hep verirdi, destek olurdu, yardım ederdi ama kimse bilmezdi.
Düğünü, doğumu olan olurdu. Bunlar hep Aysun Hanım’a bildirilirdi. Bir ay sonra personeli çağırır küçük bir hediye verirdi. Bunu eve götür derdi. Küçük altınlar alır onları böyle durumlarda dağıtırdı.
Bir personelimiz gecekondu evde yaşıyordu. Onunla birlikte çalışan bir hemşire arkadaşımız vardı, beni aradı ve bir arkadaşımızın yeni bebeği dünyaya geldi, bir evde yaşıyorlar tavandan aşağı yağmur damlıyor, kova ile çözüm buldular akan yerlere yaptıramıyorlar dedi. Ertesi gün Aysun Hanım’a anlattım durumu. Emin misin öyle olduğuna diye sordu, o hemşire arkadaşımızı da aldı ve o eve gittiler. Usta buldular, o evin çatısını yaptırdı, eve erzak, odun, kömür almış ve başka neye ihtiyacınız var diye sormuş. Bunu hiç unutamam. Ve geldiğinde gözleri dolarak sana da çok teşekkür ederim bunun sevabının üçte ikisi senin biri benim dedi. Abla senin paran ben ne yaptım ki dedim. Bna söylemen yeterliydi dedi.
Doktorlarımızın hepsi dış hekim olduğu için cerrahlardan biri geliyor hastası ameliyat oluyor, hasta taburcu olurken bana dedi ki Hemşire Hanım bir poşet içerisine benim hastama malzeme ver pansumanını yapacak diyor. Bende buna karşı çıktım ve tatsızlık oldu aramızda ve bu durumu rahmetli Aysun Hanım’a anlattım. Ben konuşurum hiç canını sıkma dedi. Tabii Aysun Hanım konuşunca onun da ağrına gitti. Bir süre hastaneye hiç gelmedi daha sonra benim olduğum kata hasta göndermedi derken bir gün öyle bir hasta geldi ki ikimizin de ortak tanıdığı yanında refakat ettim sabah doktor beni yanında gördü ve suratı düştü. Hiç surat asma bu hasta benim tanıdığım, bu hastayı sana ben yönlendirdim. Sen ameliyat ettin ben de hizmetini yapacağım dedim. Sonradan o da hatasını anladı teşekkür etti ama böyle çok şey yaşadık.
Bir gün bir hasta geldi bir taksi ile aşağıya indik, bir müteahhitin sırtında ekmek bıçağı. İşçisi ile tartışmış. Santralda görevli arkadaşımız Metin geldi bu ne olacak böyle dedi, tam o sırada elini tuttum. Çünkü bıçağı çıkarırsa bizim doktorumuz yok hasta kan kaybından ölebilir. Hastayı yüz üstü yatırdık sedyenin üzerine. Bir yandan hastanın tansiyonunu almaya çalışıyorum, o anda ameliyathaneye girdim. Bir doktor var kadın doğum hekimi o ameliyata girecek, durumu anlattım. Ben serum takarken bana içeriden hakaret etmeye başladı. Neyse geri döndüm, ambulans çağırdım derken hasta nakil oldu ve kurtuldu o hasta takip ettim. Sonra doktorun ameliyattan çıkmasını bekledim. Kendisiyle konuştum aramızda epey tatsızlık oldu. Ertesi gün Aysun Hanım beni odasına çağırdı, Safo dün Doktor Bey’e çok kızmışsın çok üzülmüş dedi.
Aysun Hanım o bana ve hastaneye hakaret etti ben de cevabını verdim dedim. Aradan bir süre geçti Aysun Hanım yine beni yanına çağırdı senden bir şey rica edeceğim dedi. Buyurun dedim. Ben bir çiçek aldım santral görevlisi arkadaş ile birlikte gidip benim adıma özür diler misin dedi. Ben de buradan giderim ancak oraya gitmem. Ben de böyle bir insanım kimse kusura bakmasın dedim. Başkası götürdü çiçeği özür diledi. Tekrar burada çalışmaya başladı, ama ebnim katımda kesinlikle hasta yatırmazdı.
Aysun Hanım bir grup arkadaşı ile yurtdışına gitmişti, dönüşünde 60 kişi kadar personeldik. Bir sürü hediye almış. Bunları personele dağıtacağız dedi. O zaman da Ramazan Bayramı yaklaşıyordu. Bir nevresim takımı almış, aynısını kendime de aldım, bunu yatağına ser yat gece de beni hatırla dedi. Bu beni çok etkilemişti ve ağlamıştım.
Ramazan dönemlerinde ufak tefek kumanyalar paketlenirdi tüm personele arefe gününden dağıtılırdı. Herkes sevincini paylaşırdı, gider bayramlaşırdı. Biz A Blok inşaatı sırasınsa geceleri üzerimizi değişir, sabaha kadar odalarda kireç camlarda toz ve boya temizlerdik. Çok hoşumuza giderdi sevinirdik. Aysun Hanım gel Safo bir çay içelim derdi.
Aysun Hanım ile yıllarımız evde, izinde ise arardı telefonda konuşurduk, diyebilirim ki hastane içinde bu tip sırdaşları bendim. A Blok açıldıktan sonra katlardaki görevimi bıraktım ve poliklinik sorumlusu olarak göreve devam ettim. Yıllar geçerken Aysun Hanım rahatsızlandı aniden ve hepimiz üzüldük hepimiz ağladık. Yurtdışına gitmesi gerekti, kısa bir süre sonra Ankara’ya döndüler. Onları evinde karşıladım. Beni görünce haykıracak gibi sevindi boynuna sarıldım ve içeri girdik. 13 14 ay kadar gece gündüz o evde yanlarından ayrılmadan Aysun Hocam ile yaşadım. Geceleri kalkıp bana bakardı üzerim açık mı, uyudum mu diye.
Elazığ’a kadar gittik, yerine teslim ettim. Mekanı cennet olsun tüm güzellikler onun olsun unutamayacağım bir insan.
Çok fedakar bir insandı, çok ılımlı, olumlu, iyi düşünen, kötüyü hiç düşünmeyen kötülüğe karşı isyan eden bir insandı.
Bir gün bu ay maaşları nasıl ödeyeceğimizi düşünüyorum dedi. Neden Abla Allah’a şükür herşey yolunda dedim. Öyle deme bak diğer özel hastaneler kapanıyor bizde böyle olur muyuz diye uykularım kaçıyor dedi. Bu ayın maaşları için kredi çekeceğim dedi. Abla kredi de olsa biz onu öderiz, nedne dert ediyorsun, gece de çalışırız, gündüz de çalışırız. Bir kısmımıza maaş veririz. Bir kısmımız almayız ben almam dedim. Bu sözüm kendisini çok etkilemişti ve Safo sen nasıl bir insansın seni nasıl bir anne baba dünyaya getirdi. Ben anneni görmek istiyorum dedi. Annem geldiğinde getirdim, odasında annemin elini öpmeye çalıştı, uzun bir süre sohbet ettiler.
Ben köyde okudum annem hayvancılık işleri ile ilgilenirdi, dört kardeş bu şekilde okuduk. Annem bunları Aysun Hanım’a anlattı ve gözleri dolmuştu.
Ahmet Hoca ile şöyle bir anım vardı; bugün paran var mı bana beş lira ver derdi, bana her zaman böyle para verirdi, gönül yapardı Yıllar geçiyor unutmuyorsun ama üzülüyorsun ben çok üzülüyorum onların yokluğuna bir gün Aysun Hanım evinde bakılırken beni aradılar, hiçbir şey yemiyor diye. Ahmet Hoca Safo’yu arayın o yedirir ona yemek demiş. Gittim hala masada oturuyorlardı. Biber dolması çok severdi, tabağa koydum ve yedi. Ahmet Hoca’da Safo sesin elinde ne var biz o dar uğraştık yemedi derdi.